Χτίστηκε γύρω στο 1400 από εύπορη οικογένεια Ενετών εμπόρων. Η σημερινή του μορφή αποτελεί μονάχα ένα κομμάτι του τότε κατασκευασμένου αρχοντικού, καθώς την εποχή της Τουρκοκρατίας, δηλαδή μετά το 1669 χωρίστηκε όπως και πολλά άλλα βενετσιάνικα αρχοντικά σε τρία μικρότερα σπίτια. Κλεισμένες πλέον καμάρες και πόρτες στο εσωτερικό, ένα τροποποιημένο τζάκι στο σαλόνι καθώς και η ύπαρξη δύο εισόδων στην στενή πρόσοψη μαρτυρούν την ευγενική του καταγωγή.
Τα ονόματα των δημιουργών και κατοί- κων του σπιτιού μέσα στους αιώνες έχουν πια χαθεί, εκτός από αυτό της κ. Δέσποινας , η οποία έζησε εκεί από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα μέχρι το και το 1980 όπου και πέθανε. Υπήρξε αρκετά φτωχή και έβγαζε τα προς το ζην της ως πλύστρα της γειτονιάς.
Το 1991, ερείπιο πια, αγοράστηκε από την οικογένεια Τσουρουνάκη. Σύντομα άρχισε μια εκ των βάθρων ανακαίνιση που κράτησε σχεδόν 3 χρόνια. Στον πρώτο όροφο επανατοποθετήθηκαν όλα τα παλιά δοκάρια , στο δώμα βρήκε τη θέση του ο παλιός νεροχύτης ενώ στα μπάζα οι εργάτες ανακάλυψαν μια μαρμάρινη τούρκικη γούρνα και κάποιες παλιές διαφημίσεις της μπύρας Φιξ που στολίζουν πλέον την κουζίνα.
Το 2009 και ενώ για πολλά χρόνια χρησιμοποιήθηκε ως η κύρια κατοικία μέλους της οικογένειας αποφασίστηκε η μετατροπή του σε τουριστικό κατάλυμα. Με στυλ προσωπικό, λιτό αλλά συγχρόνως κομψό και λειτουργικό ΤΟ ΣΠΙΤΙ αποτελεί ιδανικό χώρο διαμονής για δύο άτομα με δυνατότητα να φιλοξενήσει έως και τέσσερα.
ΤΟ ΣΠΙΤΙ χαρακτηρίζεται από την βενετσιάνικη λογική της κάθετης ανάπτυξης με κουζίνα στο ισόγειο, καθιστικό στον 1ο όροφο, μπάνιο και υπνοδωμάτιο στον 2ο και στο δώμα μια υπέροχη ταράτσα με θέα τον μιναρέ και το καμπαναριό του Αγίου Νικολάου, τα βουνά του Ακρωτηρίου και το βενετσιάνικο λιμάνι να προβάλει μέσα από τις στέγες των διπλανών σπιτιών.